Getuige zijn van truckers – Afhankelijk

Dit schip zag ik enige tijd geleden in de haven van Dordrecht liggen. Het heet “Afhankelijk”. Wat een bijzondere naam! Afhankelijk van wie? Waarom heeft diegene zijn schip zo genoemd?

Zelf moest ik eraan denken dat ik afhankelijk ben van de Here Jezus. Ik zette het schip op de foto, en liet hem afdrukken. Hij staat nu in de woonkamer om mijzelf eraan te herinneren dat ik afhankelijk ben van de Here Jezus, want ik vergeet zo vaak om in afhankelijkheid aan Hem te wandelen. En er staat toch in de Bijbel: Blijf in Mij, gelijk ik in U?! En: Zonder Mij kunt gij niets doen. Nou, ik ben nogal eens een flink eigenwijs schaap, dat denkt dat het zelf wel van alles kan… Toch wil ik graag leren om een volgzaam schaap van de Here Jezus te worden.

Het evangeliseren onder vrachtwagenchauffeurs was altijd mijn lust en mijn leven. En ik doe het nog steeds graag. Het voelt goed, als je chauffeurs lectuur hebt kunnen geven in hun eigen taal, en ik moet zeggen, dat de meeste chauffeurs het aannemen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze ook tot bekering komen. Daar bid ik dan voor. Bij mij kwam steeds vaker de gedachte op: Doe ik dit nu uit liefde tot de Heer, of omdat ik mezelf er lekker bij voel, dat ik wat “voor Hem doe”? En ik moet eerlijk bekennen, dat het iets “voor Hem doen” een beetje ook mijn identiteit bepaalde. Het klinkt best stoer: Ik evangeliseer onder vrachtwagenchauffeurs. Veel mensen zijn daarvan onder de indruk. Ik, als vrouw, naar die vrachtwagenchauffeurs toe!

Ik geloof niet dat God zo onder de indruk is daarvan, hoor, als ik er wat trots op ben.

Sinds afgelopen maart heb ik flinke rugklachten. Ik ben daardoor erg beperkt geworden. In het begin was er nog wel mee te leven, maar het is nu erg zwaar geworden. Ik kan steeds minder, ondanks gebeden van lieve broeders en zusters. Ik word erbij bepaald, of ik wil of niet, dat ik afhankelijk ben van de Here Jezus. Ik kan niet meer uren naar parkeerplaatsen toe. Ik bid ‘s morgens, of God me ergens voor wil gebruiken, om het Evangelie te delen. Soms gebeurt dat niet. Ik moet zeggen dat dat vrijwel altijd is op die dagen, dat ik niet meer vrolijk kan kijken van de pijn. Maar meestal is er een mogelijkheid, en daar wordt mijn hart zo blij van! Op onverwachte momenten krijg ik ineens de gelegenheid om wat lectuur uit te delen. Op onverwachte plaatsen. Ik neem wel altijd iets mee, ben dus wel min of meer berekend op zo’n mogelijkheid. Er staat dan juist een vrachtwagen te lossen bij de supermarkt waar ik moet zijn. Ook heb ik diverse keren gehad dat ik teveel pijn had of geen gelegenheid meer om op pad te gaan, en dat er een Picnic-wagentje kwam aanrijden in de straat. De chauffeur ervan geef ik ook een vrachtwagentraktaat en dan zeg ik maar: Het is eigenlijk voor vrachtwagenchauffeurs, maar jij vervoert ook een vracht. Ik heb nog nooit meegemaakt, dat ze dat weigerden. Meestal verschijnt er een glimlach op hun gezicht, misschien ook wel door het lekkers wat ik erbij geef…

Hartelijke groeten van Francis